De 2e supermarkt oorlog

Tien jaar na de start van de eerste supermarktoorlog verlaagt Albert Heijn de prijzen opnieuw fors. Jumbo volgt. De andere supers doen dat ongetwijfeld ook. Consumenten blij. Toeleveranciers en werknemers een stuk minder. Waar zij voor vrezen?

Tijdens de eerste supermarktoorlog betaalden de leveranciers van de super het gelag. Zij werden gedwongen hun producten voor een lagere prijs te leveren. De korting moest ergens vandaan komen.

Het is de vraag of de supermarkten juridisch steeds correct te werk zijn gegaan. Langlopende contracten kun je niet altijd zomaar aanpassen. Door de machtspositie van de supermarkten voelden veel toeleveranciers zich echter gedwongen in te stemmen met wijziging van de gemaakte afspraken. Iets wat achteraf niet zomaar teruggedraaid wordt.

Ook de werknemers zijn niet ongeschonden uit de eerste supermarktoorlog gekomen. Tijdelijke contracten werden niet verlengd en vaste dienstverbanden werden beëindigd. Wie het geluk had zijn baan te houden, werd geconfronteerd met versoberde arbeidsvoorwaarden.

Ook nu dreigen leveranciers en werknemers getroffen te worden door de aangekondigde prijzenslag. De vakbonden hebben al protesten aangekondigd. Ook individuele werknemers moeten hun rechten bewaken. Als supermarkten contracten van 19-jarigen consequent niet verlengen om ze ‘in te ruilen’ voor goedkopere 16-jarigen, lijkt dat op leeftijdsdiscriminatie, wat bij wet verboden is.

Toeleveranciers hebben vaak geen gezamenlijke belangenbehartigers. Zij dienen hun eigen boontjes te doppen. Omdat er veel verschillen bestaan tussen leveranciers, is het moeilijk specifieke tips te geven. In zijn algemeenheid geldt echter: voorkom afhankelijkheid van één product of één afnemer. Want juist zo’n afhankelijkheid verzwakt uw onderhandelingspositie.